ملا محمد طاهر قمي
او از علماي بزگ قم در زمان صفويه بوده است. شيخ حر عاملي او را با عناوين؛ عالم، محقق، مدقّق، ثقه، فقيه، متكلم، محدث جليل القدر، ياد كرده است. او صاحب تأليفات متعددي از قبيل: شرح تهذيب الحديث، الاربعين في فضايل امير المؤمنين، الفوايد الدينيه در ردّ بر حكما و صوفيه، و... . اين بزرگوار در پايگاه علمي خود، قم از دنيا رفت و در نزديكي قبر زكريا بن آدم مدفون گرديد.
8. شيخ غلامرضا قمي معروف به حاج آخوند
آن بزرگوار از اهل قم بوده و اشتهار به حاج آخوند داشته است. مرحوم آقا بزرگ تهراني از او به «عالم محقق و فقيه متبحر از اعاظم» ياد كرده است.
او از قم براي تكميل مراتب علمي به نجف مي‎رود و در درس شيخ انصاري و ميرزاي شيرازي شركت نموده و آن گاه به قم برگشته و مرجع امور مردم و صاحب آثار متعدد علمي گرديد.
9. حاج ميرزا محمد ارباب
او در سال 1273 هـ .ق در قم و در يك خانواده كشاورز تولد يافت و پس از تعلم مقدمات و سطح، به عتبات عاليات رفت. از محضر مرحوم ميرزا حبيب الله رشتي و آخوند خراساني استفاده علمي كرد. به قم بازگشت و به جمع مروجين و محققين و مصنفين پيوست. آن بزرگوار طبع لطيفي داشته و اشعار در مدح و مراثي اهل بيت ـ عليهم السّلام ـ مي‎گفته است. او در ماه جمادي الاول سال 1341 هجري در سن 68 سالگي در گذشت و در قبرستان شيخان قم مدفون گرديد.
10. مرحوم شيخ ابوالقاسم قمي
او در سال 1281 هـ .ق در قم متولد شد و بعد از دوره مقدماتي به عتبات عاليات رفت . از دروس بزرگان نجف بهره‎هاي فراواني برد. از عبارات علامه تهراني استفاده مي‎شود كه او در دوران تحصيل در كمال فقر و تنگدستي بوده كه بعدها به مقام والاي اجتهاد نايل شده. او در سال 1322 هـ .ق به زادگاه خود مراجعت كرد.
او علاوه بر مراتب عاليه علمي، صاحب مقامات معنوي بالايي بوده و از نهايت تواضع، مخصوصاً در مقابل آيت الله حائري مؤسس حوزه، كه از اخلاص عجيبي برخوردار بود. باري، آن بزگوار در سال 1353 هـ .ق دار فاني را وداع گفت و در مسجد بالاسر مدفون گرديده.
11. حاج شيخ مهدي حكمي قمي
او در سال 1280 هـ .ق در شهرستان قم متولد شده و بعد از گذراندن مقدمات، به سامرا رفت و در درس مرحوم ميرزاي بزرگ شيرازي و پس از رحلت او در درس مرحوم فشاركي حاضر شد و سپس به نجف آمده و از درس مرحوم آخوند خراساني استفاده نمود و در سال 1322 هـ .ق به قم بازگشت و بر اثر علميّت بالا و مقامات زهد و تقواي معنوي كه داشت در نزد عموم طبقات، از احترام خاصي برخوردار بود و در مسجد جامع قم اقامه جماعت مي‎نمود و عهده‎دار قضاو فصل خصومات و منازعات بين مردم بود. تا بالاخره در مسافرت تابستاني كه به محلات داشتند در سال 1360 هـ .ق از دنيا رفتند و پيكر پاكش بعد از حمل به قم در رواق حرم نزديكي قبر مرحوم حائري مدفون گرديد
12. حاج ميرزا محمد فيض قمي
او در سال 1293 هـ .ق در قم به دنيا آمد و بعد از مقدمات در سال 1317 به نجف مشرف گرديد و بعد از كسب علوم مختلف به زادگاه خود، قم مراجعت كرد و سرگرم تدريس و تربيت طلاب و ارشاد مردم گرديد. و در سال 1370 هـ .ق در موقع اداي فريضه و در حالي كه در قنوت جمله «الهنا عاملنا بفضلك» مي‎‎خواند، دار فاني را وداع گفت و آيت الله بروجردي بر او نماز خواند و در كنار صحن حضرت معصومه ـ سلام الله عليها ـ مدفون گرديد.
13. حاج آقا حسين قمي
او در قم متولد شده و پس از گذراندن دوره مقدمات به نجف رفته و بعد از طي دوره‎هاي مختلف فقه و اصول و درايه و...، در سال 1331 به مشهد مهاجرت كرده و بيست و چند سال به تدريس و وظايف مقرّره سرگرم بود و در زمان رضاخان به كربلا تبعيد شده و ده سال در آن جا اقامت كرد.

علي بن ابراهيم قمي
او از اجلّه روات اماميه و معاصر با حضرت امام حسن عسگري ـ عليه السّلام ـ بوده است. آثار متعدد علمي و روايتي از آن بزرگوار باقي مانده و نام برده شده است و معروف‎ترين آن‎ها كتاب تفسير اوست. و چون وسايط بين ايشان و امام معصوم كم است از ارزش بسيار بالايي برخوردار خواهد بود. ضمناً پدر او از اصحاب امام رضا ـ عليه السّلام ـ بوده است. او در قم از دنيا رفت و داراي قبه شريفي در باقيمانده قبرستان شيخان مي‎باشد.
5. علي بن الحسين بن موسوي بن بابويه قمي
آن بزرگوار، معروف به ابن بابويه است و از او به عنوان صدوق اوّل، نامبرده مي‎شود. نجاشي راجع به او مي‎گويد: او با ـ حسين بن روح ـ يكي از نواب امام زمان (عج) ملاقات كرد و طي نامه‎اي از امام ـ عليه السّلام ـ فرزند پسري خواسته بود كه امام نوشته بودند به زودي دو پسر به تو عطا خواهد شد. و آن گاه دو پسر يكي ابوجعفر، همان صدوق معروف، و ديگري ابو عبدالله براي او متولد شدند.
در جلالت قدر آن بزرگوار همين بس كه امام عسگري ـ عليه السّلام ـ در توقيع شريفي كه براي او فرستاده، ‌در خطاب به او مرقوم فرمودند:‌يا شَيخي و معتَمَدي وَ فقيهي؛ اي شيخ من و محل اعتماد من و فقيه من.
6. محمد بن علي بن الحسين بن بابوبه قمي، معروف به صدوق
او در شهرستان قم، تولد يافت و وجود او به بركت دعاي حضرت صاحب الامر ـ عليه السّلام ـ بود.
آن بزرگوار در قم، رشد يافت و به ري مهاجرت كرد.[9] آثار و تأليفات آن مرد بزرگ، بسيار زياد است و ظاهراً در ميان علماي اماميه، كسي مانند ايشان در كثرت تأليف نداريم. در حالات او آمده است كه در سال 355 هـ .ق، وارد بغداد شد. شيوخ طايفه، از او استماع حديث مي‎كردند. در ميان قميين كسي مانند اودر حفظ حديث و روايت و مطالب و كثرت علم، ديده نشده است.[10] بر اثر شدت اعتماد علماء بر روايات و نقل‎هايش، اشتهار به صدوق پيدا كرد و او را رئيس المحدثين خوانده‎اند. خلاصه آن بزرگوار در سال 381 هـ .ق در حالي كه عمر شريفش به هفتاد و چند سال رسيده بود از دنيا رفت و قبر شريفش در شهر ري در راه مرقد حضرت عبدالعظيم حسني زيارتگاه دلدادگان علي و آل علي ـ عليه السّلام ـ مي‎باشد. 

احمد بن اسحاق بن عبدالله بن سعد اشعري قمي
او از محدثين اهل قم است. از حضرت جواد و امام هادي ـ عليهما السّلام ـ روايت كرده است و از خواص امام حسن عسگري ـ عليه السّلام ـ به شمار مي‎رفته و از ايشان نيز روايت دارد؛ او علاوه بر اين كه از اصحاب سه امام معصوم ـ عليه السّلام ـ بوده، ‌به عنوان شيخ القميين نيز اشتهار پيدا كرده است.
طبق نقل شيخ صدوق او به حضور حضرت امام حسن عسگري ـ عليه السّلام ـ تشرف پيدا كرده و با امام زمان (عج) در آن جا ديدار كرده است. جريان ديگري نيز راجع به اين مرد بزرگ نقل شده كه حكايت از مقام رفيع و شأن والاي او دارد.
شيخ صدوق ضمن حديثي مبسوط نقل مي‎كند: احمد بن اسحاق از امام عسگري ـ عليه السّلام ـ پارچه‎اي به جهت كفن خود خواست. حضرت، سيزده درهم به او داده و فرمود: اين را براي مصارف خودت خرج كن و آن چه را كه خواستي هم به تو مي‎رسد.
سعد بن عبدالله، راوي خبر مي‎گويد: «چون به سه فرسخي حلوان (سرپل ذهاب) رسيديم، احمد بن اسحاق، تب كرد و سخت بيمار شد، احمد فرمود: امشب مرا تنها بگذاريد، از اين رو هر كس به خوابگاه خود رفت، نزد صبح ناگاه كافور (خادم امام عسكري ـ عليه السّلام ـ ) را ديدم كه مي‎گويد:‌خداوند مصيبت شما را با آنچه كه محبوب است جبران فرمايد و بعد گفت: از غسل و كفن رفيق شما، احمد، فارغ شدم، اكنون برخيزيد؛ او را دفن كنيد راستي كه او عزيزترين شما در نزد آقايتان ـ امام عسگري ـ عليه السّلام ـ ـ است، آن گاه از چشم ما غايب شد.

منبع : انديشه قم

گفته شده است كه او از حضرت صادق و كاظم و رضا ـ عليهم السّلام ـ روايت كرده و كتابي نيز داشته است.
از زكريا به آدم نقل شده كه گفته است: «اوّل شب وارد بر محضر امام رضا ـ عليه السّلام ـ شدم، و ابوجرير تازه درگذشته بود كه امام براي او طلب رحمت كردند...». قبر شريف او نيز در قبرستان شيخان واقع شده است و سال رحلتش 201 هـ .ق، پس از رحلت حضرت معصومه ـ عليها السّلام ـ گزارش شده است.

نجاشي رجالي بزگ شيعه وي را چنين مي‎ستايد: عالمي سترگ مورد اطمينان و ثقه كه منزلتي عالي دارد و نزد امامان خاصه حضرت رضا ـ عليه السّلام ـ موقعيت و جايگاه ويژه‎اي داشت. از عظمت مقام وي همين بس كه امام رضا ـ عليه السّلام ـ به او مي‎فرمايد: (اي زكريا بن آدم)... از خاندان تو بلا دفع مي‎شود به خاطر تو هم چنان كه از اهل بغداد به خاطر امام موسي كاظم ـ عليه السّلام ـ بلايا دفع مي‎شد.[1]
سالي حضرت رضا ـ عليه السّلام ـ از مدينه به حج رفتند كه زكريا بن آدم، هم محمل حضرت بود تا به مكه رسيدند.[2] قبر شريف او در مقبره مبارك شيخان قم، نزديك مرحوم ميرزاي قمي است.